آرامگاه حافظ
سفر به شیراز یعنی سفر به شهر شعر یعنی تفال زدن به خواجه حافظ شیرازی در حافظیه. مگر می شود به شیراز رفت و نامی از آرامگاه حافظ نبرد. جاذبه ای پر طرفدار در شمال شهر شیراز که در نزدیکی دروازه قرآن قرار دارد. مقبره شاعر گرانقدر شمس الدین محمد که به سال 792 هجری قمری در میان باغی با صفا به نام مصلا به خاک سپرده شد.
اولین گنبد این آرامگاه 65 سال بعد از وفاتش توسط یکی از وزرای فارس در زمان ابوالقاسم گورکانی ساخته شد. این عمارت در دوران صفوی، افشاریه و زندیه نیز مورد بازسازی قرار گرفت. در دوره زندیه در محل آرامگاه سالنی با ستون های سنگی که با نقاشی هایی زیبا مزین شده بود احداث شد. پادشاه زندیه هم چنین دستور داد تا بر روی قبر حضرت حافظ سنگی مرمرین بگذارند و آن را با دو بیت از غزلیات خودش به خط نستعلیق مزین کنند. بعد از این تغییرات زیادی روی این اثر صورت گرفت.اما آنچه که امروز به عنوان آرامگاه حافظ می شناسیم مربوط به سال 1314 شمسی است. بنایی الهام گرفته از معماری زندیه که طرح اولیه اش از سوی معمار فرانسوی آندره گدار پیشنهاد شد. تلفیقی از هنر های کم نظیر تجسمی با هشت ستون و 5 پله مدوری که شما را به سمت سنگ قبر حضرت حافظ می رساند.
محوطه جنوبی آرامگاه مملو از درختان نارنج و گل و سبزه است. فضایی دلپذیر و پر طراوت که آرامش را بدور از فضای بیرون شهری به شما هدیه می کند. اثری زیبا که همچون صاحبش رنگ و بوی معنوی به خود دارد. چنانچه روی گنبدش با طراحی های خاص مرکب از چند رنگ جالب تزیین شده است. نقش هایی که مفاهیم بلند عرفانی را یاد آور می شود. از آرامگاه که بگذریم در صحن شمالی باغ فضایی آکنده از عرفان و معنویت مهیا شده است. این مکان گزینه ای ایده آل برای کسانی است که دوستدار حافظ خوانی و موسیقی سنتی هستند.
بهترین فصل برای بازدید از حافظیه بهار به خصوص اردیبشهت ماه است زمانی که درختان نارنج و گل ها به نهایت طراوت و سر سبزی خود رسیده اند. استشمام بوی خوش طبیعت به همراه طعم خوش فالوده شیرازی و تفال بر حضرت حافظ آن هم در غروب یکی از روزهای اردیبهشتی لذتی وصف نشدنی است که تکرار می شود اما تکراری نه. علاوه بر این در محوطه باغ امکاناتی برای رفاه مسافران در نظر گرفته شده است. از جمله فروشگاه صنایع دستی که اگر اهل خرید باشید می توانید از آن سوغات تهیه کنید. فالوده شیرازی بخورید و از هنر و خلاقیت گذشتگان و نیز داشتن چنین شاعر شیرین سخنی در تاریخ ایران زمین به خود ببالید.